Użyteczność krańcowa - marginal utility
dodatkowa użyteczność uzyskana ze spożycia ostatniej lub kolejnej jednostki produktu; stosunek przyrostu użyteczności całkowitej do minimalnego przyrostu zapasu dobra. Ponieważ przyrosty użyteczności całkowitej są coraz mniejsze, to w miarę wzrostu zapasu dobra jego użyteczność krańcowa maleje, czyli można powiedzieć, że każda jednostka posiadanego zapasu dobra ma dla konsumenta taką wartość subiektywną, jak gdyby służyła do zaspokojenia najmniej intensywnej potrzeby. Jest to fundamentalna prawidłowość, na której zbudowana została cała teoria postępowania konsumenta. Wyprowadza się ją z założenia (bardzo uproszczonego), że konsument zawsze potrafi określić swoje preferencje (upodabnia, gusty), może je uporządkować i jest zdolny dokonywać wewnętrznie spójnych wyborów w celu maksymalizacji sumy swego zadowolenia. Wyboru tego dokonuje on wśród całego wachlarza alternatywnych możliwości.
Im więcej danego dobra ktoś nabywa tym bardziej maleje jego krańcowa użyteczność. Zjawisko to jest określane mianem prawa malejącej użyteczności krańcowej, które głosi, że w miarę, jak spożycie jakiegoś dobra rośnie, jego użyteczność krańcowa zmniejsza się.
[J. Penc]
|