Funkcja użyteczności - utility function

jest to relacja między indywidualnym poziomem użyteczności a wartością dóbr i konsumpcją usług. Jeżeli np. weźmie się n dóbr różnych i dostępnych usług, to funkcja użyteczności dla danego inwestora może być zapisana następująco: U = f (Q₁, Q₂, Q₃, ... Q_n) gdzie: U - wartość użyteczności (liczba utili satysfakcji), Q_i - ilość konsumowanego dobra i (i = 1, 2, ... n) Równanie powyższe jest tylko ogólnym zapisem funkcji użyteczności, która jest właściwa każdemu inwestorowi. Funkcja różnicuje inwestorów ze wzgędu na gusty i preferencje. Racjonalny konsument dąży do osiągnięcia funkcji użyteczności charakteryzującej się trzema własnościami: 1. nienasyconość (insatiability), 2. zmniejszanie się krańcowej użyteczności (diminishing marginal utility), 3. zmniejszanie się krańcowej substytucyjności (diminishing marginal substitutability). Nienasyconość oznacza, że nie ma znaczenia, jak dużo różnych dóbr ma konsument. Większa liczba tych dóbr będzie zwiększać ogólną wartość użyteczności. Zmniejszanie się krańcowej użyteczności oznacza, że dodatkowe jednostki danych dóbr i usług zwiększają ogólną użyteczność, a krańcowa (przyrostowa) użyteczność dla każdej dodanej jednostki będzie progresywnie mniejsza. Zmniejszanie się krańcowej substycyjności jest konsekwencją pożądania przez konsumenta coraz większej jakości dóbr i usług. Z rzeczy dostępnych na rynku konsument wybiera taką kombinację dóbr i usług, aby zmaksymalizować swoją funkcję użyteczności. Oczywiście więc od nowego dobra w tym "koszyku" konsument będzuie oczekiwał więcej niż od starego. [W. Tarczyński]